Dag 8, 1 april

Dag 8, 1 april. Prachtig, schitterend, onvoorstelbaar, een paar superlatieven die vandaag door de cabine van de camper zijn gegaan. Nadat we vanochtend afscheid genomen hebben van Jim en Pam, vertrokken richting Las Vegas. Niet dat we die bestemming vandaag bereiken, maar het is wel die richting op. We hebben vandaag ook afscheid genomen van de Interstate 70. De weg die we al sinds Indianapolis hebben gevolgd. We hebben deze weg verlaten om binnendoor via Capital Reef National park richting de parken Bryce en Zion te rijden. We hebben ook Colorado verlaten en zijn Utah binnen gereden. Volgens de kaarten is de weg door het park een toeristische route. Nou, dat is niets te veel gezegd. Wat een onvoorstelbaar mooie rit is dit geweest. Landschappen die we alleen van de films kennen. Verlaten, ruig, elke bocht weer anders, rood, grijs, bruin, alle kleuren van de regenboog, klimmen, dalen, niets wat daar ook maar op lijkt is te vinden in Europa, althans, zover ik weet. Super rustig (zeg maar gerust eenzaam) op de weg, en het weer was wederom prachtig. We zijn door dorpjes gereden, (nederzettingen) waar wij niet zouden kunnen wonen, veel te eenzaam. Je gaat je ook afvragen hoe in vredesnaam de eerste mensen hier ooit hun pad gevonden hebben. Het landschap is zo mensonvriendelijk, maar o zo mooi om over nu aangelegde wegen in je luxe vervoermiddel te aanschouwen.
Tussen de middag vonden we een mooie rustplaats naast de verlaten weg met weidse uitzichten. Annette was hotdogs aan het warm maken, (het voordeel van de keuken bij je hebben) en ik ben naar buiten gegaan om de omgeving te aanschouwen. Stopt er naast ons een personenauto met uiteraard Amerikaans kenteken waar drie mensen uitstappen. Aangezien er verder niemand in de hele omgeving te vinden is krijgen we gelijk een praatje. Blijkt dat deze mensen uit België komen en dus Nederlands spreken. Hoe is het mogelijk in een door iedereen verlaten omgeving mensen te treffen die Nederlands spreken. Blijkt ook nog dat de mensen in een dorpje (Sterrenbeek) gewoond hebben dat naast het dorp (Tervuren) ligt waar Annette met haar ouders heeft gewoond. Als je dan deze omgeving in ogenschouw neemt is dat bijzonder. Na een kort gesprek hierover en de wederzijdse reisbestemming hebben we onze weg weer vervolgd.
Zoals de eerste zin al aangeeft kwamen we ook vandaag ogen tekort om alles goed op te nemen. Zo overweldigend is het uitzicht en het landschap. Het kostte Annette de nodige moeite onderweg overal een foto van te nemen zo snel volgde het ene op het andere prachtige panorama.
Vanmiddag hebben we koffie gehaald bij een tankstation in Escalante. (in the middle of nowhere) Vlak voordat we weer weg willen rijden komt er man naar ons toe, ik zat al weer op de bestuurdersstoel, tikt op het raam en vraag of de camper bevalt. Na hem uitgelegd te hebben hoe de vork in de steel zit vertel ik hem dat hij uitstekend bevalt. Hij overweegt een camper (RV) te kopen en vindt deze maat (ja, ja, er zijn Amerikanen die dit een prima maat vinden) prima. Vooruit, de man in de camper gevraagd om deze te bekijken. De man is een oud militair en heeft 14 jaar in Europa gezeten, voornamelijk Duitsland, maar ook veel in Nederland. Ah, dat verklaart zijn realiteit gehalte voor wat betreft deze maat camper!? Het valt ons op dat de Amerikanen die wij treffen erg vriendelijk zijn en graag een praatje maken. Heeft volgens ons ook te maken met het feit dat we in een camper reizen. Is toch anders dan met de auto en in hotels (jak) of appartementen verblijven.
We staan inmiddels op een KOA camping in Panguitch, naast het Bryce Canyon National park. Morgen op naar Las Vegas.