dag 12, 5 april

Dag 12, 5 april. Foto’s bedriegen. We weten het allemaal, foto’s worden tegenwoordig vaak bewerkt zodat de afbeelding er beter uitziet dan de werkelijkheid. Zo ook tijdens onze reis, maar dan omgekeerd! Ik ben er vandaag weer achter gekomen dat de foto’s die wij nemen prachtig zijn maar niet laten zien wat Annette en ik met onze eigen ogen zien. De uitzichten die wij hadden waren adembenemend mooi. Kippenvel heb ik onderweg gehad puur en alleen van het uitzicht. Eerst weer door prachtig berggebied en vervolgens uren lang zicht op de Stille oceaan, waarbij we soms tot ongekende hoogten reden met zicht op de diep onder ons liggende oceaan en prachtige bergen aan de andere kant van de weg. Het is alsof wij deze hele Amerika reis met een 3-D bril op rijden! De panorama’s die wij met onze ogen kunnen waarnemen zijn niet in een foto te vangen. Ik heb er gewoon geen woorden voor hoe prachtig dit landschap is. De natuur in Amerika is stunning!
Het is hier zo mooi dat de campings die wij gepasseerd zijn allemaal vol zijn, en dat in de eerste week van april. Het schijnt dat je weken, maanden van te voren een plekje moet reserveren om überhaupt op een van deze natuurcampings terecht te kunnen. Dat is dan weer een domper voor mensen zoals wij, die absoluut niet houden van reserveren van te voren. Waar heb je dan een camper voor? De campings die we onderweg hebben zien liggen, liggen ook wel op de prachtigste plekken. Wij zijn noodgedwongen doorgereden tot aan een klein plaatsje boven Monterey, Marina. Deze camping was al gesloten maar de campingbazen in Amerika laten dan op een soort prikbord bij de ingang inschrijfbriefjes achter met de vrije plaatsen. Je mag dan het briefje van jou keuze (kampeerplek) eraf halen en plaats nemen op de camping. Stroom en leidingwater zijn gelijk aan te sluiten op de camper. De volgende ochtend kun je afrekenen.
Voor de petrolheads onder ons nog het volgende over deze Amerikaanse camper. In Amerika vinden ze het normaal om in dit soort campers een zware benzinemotor te hangen. En met zwaar bedoel ik niet een lullige 3.0 liter V6, nee, gewoon een 6.8 liter V10. De motor heeft 309 pk en 569 NM (toeren onbekend). (Eigenlijk is dat voor een V10 dan weer niet heel veel) Als je in de bergen het vermogen van deze motor vraagt dan zet deze het toch op een brullen, dat is ongekend maar verslavend om naar te luisteren. Je houdt de personen auto’s met gemak bij als je wilt. De automaat reageert fantastisch op het rijden in de bergen, zodra je te hard gaat (naar beneden) schakelt deze terug en remt prima op de motor af. Daarmee ontlast je de remmen optimaal. Aan het zwabbergedrag van deze camper ben ik inmiddels helemaal gewend. De vering is Amerikaans comfortabel. (vandaar het zwabberen). In Europa doen ze dat eigenlijk toch beter. Een sterke diesel, desnoods een 6 cilinder, is veel economischer en waarschijnlijk ook nog sterker dan deze motor. Annette zegt het allemaal niet zo veel (gelijk heeft ze), maar ik kan óók hiér van genieten.
Morgen beginnen we aan onze laatste (camper)reisdag. Omdat we vandaag verder zijn gereden dan de bedoeling was, hoeven we morgen maar een goede 100 mile (160 km) te rijden om in San Francisco te eindigen. We hebben dan dinsdag (en woensdagmiddag) een hele dag voor San Francisco.